DE EUROPESE DEFENSIE

EN ZIJN AMBIGUÏTEITEN

Conferentie van de Generaal Jean COT

D. LEROY

Tweede deel van de bespreking | Vragen

Vanochtend, hebben wij het genoegen om de Generaal COT op voorstel van de Dokter TAPPREST opnieuw te ontvangen.

Mijn Generaal, uw eerste toespraak, die op de relaties NAVO betrekking had, hebben 13/11/1999 plaatsgevonden. Sedertdien zijn 10/11 jaar voorbijgegaan en ik geloof dat uw positie over de problemen van de vrede en uw voorstellen hebben moeten evolueren

I is het zeer belangrijk voor ons te weten om welk is de differentiaal tussen deze twee data.

Vele gebeurtenissen hebben zich voorgedaan en, voor u, is de belangrijkste gebeurtenis, in 1989, de daling van de muur van Berlijn. U genoemd, trouwens, in uw werk over de Vrede, dat de instorting van Tours in New York niet belangrijkst, maar tweede, evenals de verkiezing van de nieuwe Amerikaanse President, OBAMA is.

Waarom interesseert SEC zich voor de vrede ? Het is in zijn statuten en het is een van de belangrijkste thema’s van onze overweging, derhalve staat u precies in het middelpunt van onze bezorgdheid. Ik heb, in uw werk, deze gelukkige mengeling van optimisme en pessimisme gevonden waarvan u een legering doet die, in fine, volledig dynamisch is. Het is wat me heeft geïnteresseerd en getroffen.

De Generaal COT is Opperbevelhebber van UNPROFOR in Bosnië aan een gravissime tijdperk, na de Generaal KUIFEEND geweest. Hij werd ertoe aangezet om beslissingen in verschillende uiterst interessante situaties voor ons onderwerp te nemen.

ALGEMEEN COT :

Ik was niet na de Generaal KUIFEEND. Hij was mijn Stafchef wanneer ik het 1ste leger bestelde, hij bestelde in Bosnië en ik bestelde ik UNPROFOR voor het geheel van Ex-Jougoslavië. Wanneer hij is vertrokken is het een Belgische kameraad die het heeft vervangen ; ik ben niet de opvolger van KUIFEEND.

Ik ben een oude soldaat, aangezien ik al een tijd gepensioneerd ben. Ik heb me soldaat, een een beetje bijkomstige manier gedaan, aangezien, wanneer ik 10 jaar mijn vader werd gefusilleerd door de Duitsers, in de Dageraad, niet ver van Riceys, aan Amélie Saint-Père had, en, in mijn onderbewust van kind, waarschijnlijk, ik me heb gezegd, terwijl ik geen militair in mijn familie had, dat het niet voorstelbaar was dat het dergelijke drama – de tweede wereldoorlog – nog terugkomt. Ik heb dus besloten om me soldaat te doen, aan de grote verbazing van mijn moeder en mijn omgeving.

Ik ben een infanterist, ik kan niet doen dat dat : lopen. Ik heb het geluk, in mijn beroep, gehad om alles te bestellen wat men kan bestellen : een afdeling, een maatschappij, een regiment, een verdeling, een leger en, om de Kracht van Bescherming van de Verenigde Naties in Joegoslavië te beëindigen, UNPROFOR. Ik geloof gedaan hebben wat ik lust had om te doen, en, wanneer men heeft gedaan die men lust had om te doen, kan men zich vredig op zijn leven aan het eind van de trajecten terugkeren.

Sinds ik gepensioneerd ben, heb ik niet slecht dingen gedaan. Ik ben leraar 3 jaar aan de Universiteit van Recht van Reims, „aanvullende leraar“ geweest, en ik heb veel van gehouden. Ik heb tientallen en tientallen besprekingen gedaan over de meest verschillende thema’s : Joegoslavië, UNO, enz… Ik heb parce het een beetje ver ben tegengehouden, en ik heb u andere thema’s voorgesteld : algemeen concept van de Vrede, waarvoor ik een boek heb geschreven ; vervolgens van de generaal aan de particulier, Europa – ik ben Europees vurig, en vaak wanhopig bijgevolg – die stagneren, en, in bijzonderdere volgorde nog, hebben wij op dit thema gestopt, dat u, dat wil zeggen Europese Defensie en zijn ambiguïteiten hebt gekozen.

Ik had reeds dit thema daar er 10 jaar geleden vermeld maar wij hebben ons beide gezegd dat 10 jaar het ver is, en dat het goed is over dit onderwerp terug te komen, en misschien het uitbreiden op die van de Vrede, aan de wil van uw vragen waarop ik met ongeduld wacht.

Mijn redevoering op : Weid het uit de Europese defensie en zijn ambiguïteiten – ik wijs veel op de term „ambiguïteiten“ – zullen niet het uitweiden officieel zijn, maar officieel is noodzakelijkerwijs het uitweid waar ?  Ik ben niet zeker erover sinds reeds lang ….. maar u gaat erover oordelen door uzelf.

Ik geloof dat, ten opzichte van de andere gebieden van het integratieproces, die van Defensie waarschijnlijk het meest chaotisch is omdat hij door twee elementen wordt gekenmerkt :

• Het buitensporige gewicht van de Amerikaanse partner sinds het eind van 2 ième wereldoorlog
• De atypische positie van Frankrijk over dit gebied van Defensie in het bijzonder.

Er is een constante echter, betreffende deze Europese defensie, het is de Amerikaanse hegemonie. Zij wordt, gisteren als vandaag, aanvaard en vormt een goed alibi voor de Europese regeringen om hun inspanningen op dit gebied te matigen.

Ik stel u, in Eerste deel, een soort van vrij kritische constatering, vervolgens, in Tweede deel voor, een synthese iets meer aangewend op de toekomst van deze Europese Defensie.

Deze constatering, ga ik met het kort beginnen want ik spreek voor verwittigde luisteraars, maar ik ga niettemin 3 tegenhouden of 4 richtlijnen omdat de problemen van de Europese Bescherming van vandaag niet van nergens komen en dat men ze kan begrijpen slechts door een beetje in de geschiedenis van dit integratieproces terug te gaan.

Meteen aan het einde van de oorlog, de Amerikanen réembarquant hun soldaten, hebben de Europeanen, alle enig, als groot, vervaardigd die men „de Westeuropese Unie“ noemde, die een militaire alliantie was.  „De slag van Praag“ en de Blokkade van Berlijn hebben, vanaf 1949, en aan onze vraag, laten de Amerikanen in Europa en NAVO terugkomen – werd de Noordatlantische Verdragsorganisatie, gecreëerd die per direct de Westerse Europese Unie heeft ingeslikt die nog in het voorgeborchte der hel was en die Mooi aan het stille hout is geworden, en zich nooit heeft gewekt, aangezien zij vandaag is gestorven.

De Eerste richtlijn is de herbewapening van Duitsland. De vraag, voor ons, was de Europeanen : Hoe gaan wij dit Duitsland begeleiden, waarvan men redenen had om nog te wantrouwen ? Men heeft het idee van CED gehad – Europese Gemeenschap van Defensie -. Betrekking gehad op de doopmiddelen door Frankrijk in 1954, en teruggedreven, hetzelfde jaar, door het Franse Parlement ter gelegenheid van een vrij buitengewone stemming waar de collusie van de gaullisten enerzijds, de communisten anderzijds, en zelfs van de helft van de socialisten, het mogelijk heeft gemaakt om een verdrag van wat niets van ander slechts de oprichting van een Europees leger was, dat wij hadden, wij, Frans, terug te drijven voorgesteld. Dat wil zeggen dat wij het vooruitzicht, vanaf het vertrek, van een Europese pijler in Alliance hebben verworpen, hetgeen, voor mij, een reusachtige fout was. Ik zal u alleen maar een overgang van een artikel aanhalen dat DE GAULLE in NEW YORK TIMES schreef, 21/01/1954 : „Ik gegarandeerd dat het Europese leger niet tot stand zal komen. Ik zal al het mogelijke doen om tegen haar te ondernemen, ik zal werken met de Communisten om hem de weg te versperren, ik zal een revolutie tegen haar op gang brengen, ik zal nog me verkiezen met de Russen te verenigen om het te stoppen. Zij zal niet voorbijgaan, ik het herhaal, ik zal doen de revolutie om het te verhinderen.“ Ik zal u, zo meteen, een andere aanhaling van de Gaulle lezen die het tegendeel streng zegt, maar de Grote Mannen zijn niet beschut tegen de tegenstrijdigheden.

De Tweede richtlijn is de terugkeer naar de macht van de Generaal de Gaulle in 1966. Frankrijk gaat van NAVO met lawaai weg, en men kan twee lezing hebben. Ik, was ik een kleine kapitein van Staf in een Korps Frans in Duitsland dat, toendertijd, volledig in NAVO werd geïntegreerd. Ik kan u zeggen dat de beslissing van de Gaulle om van Frankrijk „te draaien“, met een uiterste bruutheid, alles die kon er hebben van bondgenoten, om met de Amerikanen te beginnen, om alle kampen, alle logistieke, lucht basis weg te nemen, enz. , is geweest, men genoeg herinnert ervan zich niet meer, een echte ramp voor onze bondgenoten want men beroofde ze van het Franse grondgebied, dat werkelijk de draaischijf van de defensie van Europa was. De Gaulle heeft daar absoluut ongelofelijke risico’s en, gehuurde God d.w.z genomen, ondanks dat, de Russen niet hebben aangevallen. De verdwijning van de sovjetdreiging maakt de vraag verouderd vandaag. Voor mij, is het probleem helemaal geen Alliance te hervormen, maar integendeel, het te overschrijden, dat wil zeggen om zich erover te abstraheren zoals ik er zo meteen zal terugkomen.

De Derde richtlijn bevindt zich in 1991, na de daling van de muur van Berlijn, en meer nog, de implosie van de sovjetwereld en het Warschaupact, met aan de sleutel, een existentiële crisis van NAVO. Deze crisis is buitengewoon aangezien NAVO, de strikt geografische en verdedigende alliantie, een bestaansrecht slechts ten opzichte van de vijand hadden die tegenover was, dat wil zeggen het Warschaupact dat, plotseling, verdwijnt. Bij een ontbijt, toendertijd, met de Heer COLBY, een vroegere werkgever van TCL, had hij me een, genoemd krantenartikel gegeven : „NAVO heeft goed zijn werk gedaan, men moet het ontbinden.“ Ik geloof goed dat hij gelijk had.

Het is niet wat werd gedaan. De Joegoslavische oorlog in 1992 is gaar aangekomen om een tweede leven te geven aan NAVO, om aan de Amerikanen redenen te geven om NAVO te verlengen door volkomen het buiten zone ten opzichte van te doen dit waarom zij werd gecreëerd.

De Vierde richtlijn is het jaar 1999, onder vele andere dingen, door de Top van Washington gekenmerkt, dat de vijftigste verjaardag van de oprichting van NAVO, en door de Europese Top van Keulen kenmerkte waarin men heeft besloten om voorbij te gaan van 15 leden om 25 (wij bedragen 27 vandaag). Dit jaar 1999 werd eveneens door de oprichting van een embryo van Europese Defensie gekenmerkt dat de volgende grafieken de Europeanen zich hebben gewijd de taken hierboven verklaren, genoemd van Petersberg, van de naam van een klein dorp in Duitsland waar zij cogitées. Europa voorzag zich van Taken die ik van „exotiques“, want zij men niets zal kwalificeren om met de defensie van Europa, 4 stricto sensu te zien. Structuren werden gecreëerd en het is minstens eveneens belangrijk.
Deze structuren, op deze grafiek aan de linkerkant NAVO, aan de rechterkant de Europese Unie, zijn de overdruk van deze van NAVO, met een kleine nuance aan het standpunt van het personeelsbestand : 60 voor NAVO, 1 voor de EU. Daar is de orde van grootte. Op het gebied van stratégique+opérationnel, onder beide staven, aan de linkerkant NAVO, met een Amerikaans bevel en ondergeschikt gemaakt aan het Noorden en het Zuiden dat in totaal over 13000 mannen op het niveau van de Staf beschikt. Het is veel. Van onze kant, van 1999 aan nu, hebben wij niets, of eerder hebben wij „een aangesteld“ bevel en een Staf tussen-gewapend het is te zeggen men een Staf alleen creëert wanneer men behoefte heeft om iets te doen, bij gebrek aan permanente Europese structuren hebben.

Het is niet eenvoudig. Aan elke tussenkomst : ex Belgisch Kongo, CENTRAAL-AFRIKAANSE Republiek, Darfour, en, momenteel de piraterij in de Perzische Golf, vervaardigt men iets, bij gebrek aan deze structuren hebben. Is de Vijfde en laatste richtlijn, sinds het begin van het jaar, de toepassing van het genoemde Verdrag ter wijziging van Lissabon. Deze tekst, die een surrogaat van het project is van constitutioneel Verdrag waaraan de Heer GISCARD van ESTAING als Voorzitter had gewerkt, is een soort van verdrag van aantekeningen van voetnoten, maar op het gebied van Defensie, het is beter dan niets. Dit Verdrag niettemin van een permanente Voorzitter van de Europese Raad heeft ons voorzien – Monsieur VAN ROMPUY, vroegere Belgische Minister-president – hernieuwbaar 2 jaar, hetgeen turn-over met voorzitters zal vermijden die alle 6 maanden veranderden, en vooral hij heeft creëert, en het is belangrijk, deze Top die van Europa voor het Buitenlandse Beleid en het Defensiebeleid vertegenwoordigt. Deze Top die is momenteel Mevrouw ASHTON vertegenwoordigt, een Brit. Zij is eveneens Onder Voorzitster van de Commissie en Voorzitster van het Agentschap. Ik weet niet of zij al haar verantwoordelijkheden zal kunnen opnemen, maar ik hoop het. Ik ben niet volledig pessimistisch maar niet evenmin volkomen optimistisch.  Dat wat betreurenswaardig is het is dat, in het project van de Heer GISCARD van ESTAING, deze functie Minister van Buitenlandse Zaken heette. De Engelsen hebben categorisch elk idee geweigerd om een dergelijke naam aan iemand van Brussel te geven. Het was volkomen onvoorstelbaar voor hen. In hetzelfde project van Verdrag, was er voorzien om Europa te voorzien van een vlag, valuta, van een lofzang, enz…. Daar nog hebben de Engelsen geweigerd dat dat in het Verdrag wordt GESCHREVEN, en het wordt niet geschreven – zelfs wanneer in de praktijk dat bestaat – en bijgevolg is dat van het Verdrag verdwenen. De Engelsen willen niet over alles willen spreken die op een verpersoonlijking van Europa zou kunnen lijken.

Ik ga op deze constatering, een beetje verplicht en niet streng neutraal, met de analyse van de Heer Nicolas Baverez besluiten, dat ik als een goede analist op vele gebieden zonder al zijn politieke overtuiging te delen beschouw, op wie hij had genoemd : „de dubbele leugen die van NAVO“ de basis vormt. Het was vrij sterk als woorden. Hij zei : „ten eerste geven de USA om te geloven dat zij een oorspronkelijke onafhankelijkheid van Europa aanvaarden, terwijl dit is niet het geval, en, ten tweede, de Europeanen een wil van autonome Defensie zonder zich de middelen ervan“ te verschaffen te kennen geven. Anders gezegd van mooie redevoeringen en niet subsidies en ik ben volkomen van dit advies.

De schets hieronder toont een recente vergelijking – jaar 2008 – tussen de USA en Europa. De bevolking van de USA bedraagt 300 Miljoen, die van Europa bedraagt 492 Miljoen, en het BBP, in giga euro zijn tamelijk identiek : 12000 Miljard euro. Wij zijn dus een tamelijk identieke economische macht.

Daarentegen bedraagt de begroting van Defensie van de USA 395 Mlds van euro, niet inbegrepen de betreffende uitgaven beide conflicten dat zij leiden, terwijl onze 162 Mlds van euro, d.w.z een verslag van 21/2 tegen 1 ongeveer bedraagt. Men zou hetzelfde, en soms kunnen zeggen slechter wat de andere gebieden betreft, in het bijzonder voor het Onderzoek en Ontwikkeling – zeer belangrijk, want dat vormt een standpunt op lange termijn – waar het verslag 6 tegen 1 bedraagt. De USA zetten dus 6 keer meer geld voor het Onderzoek en Ontwikkeling dat wij niet nous-mêmes erover zetten. Echter het Onderzoek en de Ontwikkeling zijn duaal, het is te zeggen alle resultaten van deze werkzaamheden gevolgen, op tijd, op burgerlijk gebied, in het bijzonder voor de mededelingen hebben : Internet van vandaag is een zuivere Amerikaanse militaire uitvinding in het begin. Een vergelijking die nog meer spreekt : elke Amerikaan, „van de wieg aan het graf“ geeft 1200$ voor zijn defensie, terwijl Europees 400 ervan, d.w.z 3 tegen 1 geeft. Hoewel wij talrijker zijn dan zij geven wij veel minder dan zij inzake Defensie. Bovendien en het is zeer belangrijk, deze cijfers geven de ongelofelijke verspilling niet weer die uit het naast elkaar plaatsen volgt – en van het bestaan in zelf – van 27 Europese begrotingen van Defensie zonder enige coördinatie praktisch, aangezien geen enkele wil loslaten die hij vervaardigt. Een mutualisatie op het gebied van de bewapeningsvervaardiging zou georganiseerd kunnen worden maar niet, bestaat niets behalve de luchtvaartkundige uitzondering.

Weliswaar heeft Europa dezelfde geopolitieke ambities niet, geostrategisch dat de USA, noch dezelfde filosofie betreffende de rol van de kracht in het beleid van de zaken van de wereld, maar aan vergelijkbare economische macht, wordt het verschil van de strategische capaciteiten tussen hen en ons, door de jaren heen, abyssaal, want hij stijgt elk jaar. Het is de belangrijkste verklaring aan de afwezigheid van politieke invloed van Europa in de wereld zelf daar waar onze belangen zeer direct sinds de onheugelijke tijden, zoals in het Midden-Oosten bijvoorbeeld worden verplicht. Het zijn de Europese regeringen die verantwoordelijken van deze situatie en niet de Amerikanen zijn.

Ik heb reeds enkele ambiguïteiten met betrekking tot Europa naar voren gebracht, maar twee actoren hebben een bijzonder ambigu gedrag wat Europese Defensie betreft : het Verenigd Koninkrijk, enerzijds, en de USA anderzijds.

In 1998 heeft een grote samenkomst, op presidentsniveau, in Saint-Malo, tussen de Engelsen en de Fransen plaatsgevonden. Zij heeft geleid opdat men de Overeenkomsten van Saint-Malo heeft genoemd. Wij hebben, dan geloofd, dat Groot-Brittannië met tenslotte het Werelddeel ging overeenkomen, zijn trossen behalve de Atlantische Oceaan loslaten en tenslotte goed worden Europees. Het is niet waar. De Engelsen denken dat van het geheel niet. Sinds het toetreden van Groot-Brittannië in Europa, in 1972, (men zou goed, trouwens, gedaan hebben om niet het te laten ingaan, als de Gaulle zich er verzette van de rest ;  hij had zijn toegang twee maal), en tot in 1998, de Engelsen altijd hebben geweigerd elk gevolg van het vraagstuk van Defensie in de actieradius van de Europese Gemeenschap teruggedreven. Bij het Verdrag van Amsterdam, in 1997, hebben de Engelsen elk idee geweigerd om de WEU te integreren, Mooi aan het stille hout over waarvan ik, in de structuren van EUROPA zo meteen sprak. Daarom ben ik van mening dat Saint-Malo geen omzetting, maar een uiterst pragmatische keus is. Trouwens zijn de Engelsen altijd pragmatisch en zij hebben gelijk. Zij hebben het leiderschap willen waarborgen zich op het gebied van Defensie die, aan hun ogen, en zij waarschijnlijk gelijk hebben, zullen blijven zeer lang nog intergouvernementeel en niet communautair. Zoals zij niet over communautair willen willen spreken, wanneer men van de ballast moet loslaten, eh goed laten zij van de ballast op het gebied van intergouvernementeel los, waarvan Defensie waarschijnlijk het laatste bastion zal blijven. De aanhalingen die ik u, van Engelse politieke figuren leveren, zijn duidelijk, in het bijzonder die van de Heer Douglas ALEXANDER, Minister belast met de Europese Zaken onder de regering van BLAIRE.  In 2006 zei hij : „ik geloof niet in de politieke identiteit van Europa. Ik maak me zelfs over het belang ongerust dat aan de symbolen van Europa, zijn vlag, zijn lofzang wordt gegeven, die het gevaar lopen het idee van een sterke politieke identiteit te akkrediteren.“ De Heer Gordon Brown, zei de huidige Minister-president, in een artikel van Le Monde van Maart 2007, in de vorm van vraagteken : „is de Europese Unie nog nuttig tussen de Volkeren en geglobaliseerd Le Monde ?“ De heer BLAIR had precies dezelfde opvatting van Europa en ik ben tevreden dat hij niet de Voorzitter is geworden en dat de Heer Van RAMPUY hem werd verkozen. Ik doe geen processen, men doet geen processen op het gebied van de geopolitiek, men doet constateringen en ik stel vast dat wij Europa van Defensie, momenteel, met de Engelsen niet zullen doen en trouwens wij Europa niet erg lopen met de Engelsen, in tegenstelling zullen doen opdat een zekere politieke manier in Frankrijk zou kunnen geven om te denken. Nochtans zeg ik niet dat een dag de Engelsen geen kant zullen draaien en geen Europeanen nog niet vuriger zullen worden dan alle de anderen, zoals hij in van POLYEUCTE, bijvoorbeeld, in het klassieke theater is, dit nieuw omgezet die veel meer idolen per dag breekt dan alle ware dat van heel hun leven gelooft. De Engelsen zijn als dat, men zal ze niet veranderen en het is niet nodig dat men ze verandert omdat men behoefte aan hen heeft zoals zij zijn. Zij zijn van een uiterst pragmatisme dat ze ertoe aan heeft gezet om, zonder zich over de gevolgen ongerust te maken, en zonder zich in nutteloze oorlogen zoals degenen bruut te dekoloniseren te verplichten die wij hebben geleid, wij, in Algerije en in Indochina bijvoorbeeld. Veranderen ze niet, door ons blindelings, in paard van Troje, dat zij reeds zijn, komend de wanorde in Europa zetten dat wij proberen zo met moeite te bouwen.

De USA, vandaag zoals gisteren – en ook daar eveneens is het slechts een constatering – als sprekend achten vanzelf hun controleren strategisch van Europa, mening die nog vandaag door hun visie wordt versterkt, die eerder naar Azië is gericht, in het bijzonder China. Zij hebben dus behoefte dat Europa hun geen probleem vormt en dat zij onder hun strategische controle, op de één of de andere manier blijft. Enkele aanhalingen zullen deze houding verklaren. Mevrouw Condoleezza RICE, zei de Minister van Buitenlandse Zaken, Staatssecretaris van Mijnheer BUSH, in 2001, op het moment dat zij haar job (zij zou misschien dat niet een tijdje later gezegd hebben) nam : „Wij werken vandaag, Amerikaanse wij, door bemiddeling van NAVO, om Europa te smeden waarvoor onze grote vaders en onze vaders in twee wereldoorlogen“ hebben gevochten, of nog „het enorme werk dat valt te doen om Europa te bouwen dat wij willen, wij, Amerikaans.“ Anders gezegd : kalm, blijft u, Europeanen, men kan doen, men is reeds twee keer wegens uw burgeroorloggen gekomen, derhalve zal men doorgaan. In zijn boek „het grote schaakbord“, (als hebt u het niet gelezen,), BRESINSKI, grote adviseur gelezen in Amerika, genoemd : „De ruggegraat van de Europese veiligheid zal zich van Frankrijk aan de Oekraïne moeten uitstrekken want Europa is het bruggehoofd van de democratie“, dat wil zeggen is Europa het bruggehoofd van onze Amerikaanse Democratie. Het is een visie geconcentreerd op de USA waarvan men zich niet mag verwonderen. Men moet het weten, doodeenvoudig. Iets meer ver, zei hij : „als de transatlantische band, tussen Amerika en Europa, zich uitrekte, zich van de overmacht van Amerika in Europa.“ zou geëindigd erover Men zou kunnen geloven dat de komst van Mijnheer OBAMA dat zal veranderen. Weliswaar er zal aanzienlijke binnenlandse veranderingen zijn, met name met 30 miljoen personen die de zorgen zullen kunnen bereiken, zonder de staart te doen. In het buitenlandse beleid eveneens zullen er veranderingen zijn, Mijnheer OBAMA zal zeker meer beluisteren ten aanzien van zijn bondgenoten, minder arrogantie tonen dan Mijnheer BUSH, maar tegelijkertijd veel meer eis ; het zal ons dan moeilijker zijn om te weigeren wat ons zal gevraagd worden. Men moet weten dat het buitenlandse beleid inzake een eveneens groot vat dan de USA, waar de Uitvoerende macht en Wetgevend oneindig meer in evenwicht worden gebracht dan bij ons, van meer van een soort governance zijn voorzien. Niettemin op de manier van de grote vaten waarop men zegt dat zij hebben vergist kwade zich om te draaien op hun, het grote Amerikaanse vat zal geen buitenlands beleid zoals dat veranderen, zoals hij van Lichtenstein of Luxemburg zou gaan ervan. En ik word overtuigd dat Mijnheer OBAMA zich van NAVO als zijn voorgangers zal blijven dienen, om de Amerikaanse belangen te dienen, om NAVO nog uit te breiden aan verschrikkelijk vind ik – tegen de Europese belangen ; dat hij van NAVO een soort van UNO bis zal willen doen, dat wil zeggen volledig weggaand van zijn strikt militaire rol en doend alles, overal ; dat hij, op intelligente wijze waarschijnlijk, zich tegen de strategische onafhankelijkheid van Europa via de Engelsen vandaag, en de Turken morgen zal verzetten, als men de domheid deed om ze te integreren in Europa ; dat Mijnheer OBAMA doodeenvoudig de President van de USA is en dat hij de belangen van de Verenigde Staten zal verdedigen, zoals het zijn plicht is. Hij zal dus de permanente Amerikaanse basis niet uiteennemen die in Roemenië, aan Kosovo, in Bulgarije wordt geplaatst en die de voorposten van de USA voor zijn beleid in Centraal Azië vormt. Mijnheer OBAMA is geen revolutionair, hij is eerder in de geest van een EISENHOWER die geen stomp conserveermiddel was. Wanneer hij de zaken heeft verlaten, heeft hij een Adres aan het Volk gedaan dat het militaro-industriel complex veroordeelt, door te zeggen : „wantrouwt u deze soorten, zij zullen de USA wegdragen aan de ramp. “ Uit zijn Geheugens heb ik deze zin getrokken, die Mijnheer OBAMA voor zijn rekening zou kunnen nemen : „Er is slechts een manier om eender welke internationaal probleem aan te pakken : de VERENIGDE STATEN EERST.“ De Admiraal DOWAY, Amerikaanse held die, onder meer dingen, heeft gegoten wat van de Spaanse vloot in de Bes van Manilla in 1884 bleef, zei : „Mijn land vooral, dat hij ongelijk of.“ gelijk heeft CHARLEMAGNE, NAPOLEON, de Gaulle hebben hetzelfde gedaan.

Mijn TWEEDE PARTIJ is een synthese iets meer aangewend.

Het Europese Beleid inzake Defensie heet nu het Beleid Veiligheid en van Gemeenschappelijke Verdediging ; het is de nieuwe acroniem die het Verdrag van Lissabon heeft tegengehouden. Ik heb u gezegd dat :

1. Ten eerste waren de taken „exotisch“, dat wil zeggen erg behalve werkelijk de collectieve verdediging van het gebied van Europa geworden.
2. Ten tweede is er geen operationeel bevel.
3. Ten derde zijn er geen Strijdkrachten, alleen maar een soort reservoir 60000 mannen, met een een beetje marine en een luchtvaart rondt men om 100000 af, waarin men redelijk prikken is wanneer men behoefte heeft om mensen te verzenden naar Darfour, in Kongo, enz…

Defensie Europees is het dus 100000 mannen, tegenover 2 Miljoen mannen onder de vlaggen in Europa, d.w.z 5 % van het totaal van de Strijdkrachten onder de wapens vandaag. Anders rekening houdend met eveneens van de uiterste bescheidenheid van de taken, en van de middelen, dat wij ons hebben gewijd, heeft Europese Defensie strikt niets om met Defensie van Europa te zien, die op NAVO, dat wil zeggen aan zijn hoofdbijdrager rust : de Verenigde Staten, minstens voor de 21 leden van Europa die eveneens leden van NAVO zijn. Verzwarende omstandigheid, deze soort van concept waarvan men ons rebat de oren op de noodzaak van de complementariteit tussen NAVO enerzijds, en het Europese Beleid inzake Defensie anderzijds. Wij zou dat moeten beschouwen als een postulaat, waarvan men zich zou moeten feliciteren. Iedereen moet zijn rol, zijn indeling spelen, zonder nutteloze doublure, zeggen de Amerikanen met name : aan NAVO, Defensie, in ruime zin, en in Europa de genoemde exotische taken van Petersberg.

Ik acht dit dogma gevaarlijk uiterst want hij drijft, zonder enige mogelijke twijfel, het doel van de Gemeenschappelijke Verdediging van Europa terug dat wil zeggen strategische onafhankelijkheid van Europa dat nochtans in de teksten, met inbegrip van het Verdrag van Lissabon wordt ingeschreven, dat de strategische onafhankelijkheid de eerste voorwaarde voor de politieke onafhankelijkheid erg kort is. Maar hoe kan men, wij, Europeanen, eisen een politieke onafhankelijkheid als wij wij de middelen van een strategische onafhankelijkheid niet geven ? Alle Hoofden van de Europese regeringen zeggen zich : waarom zou wij ons de middelen – van het geld moeten geven – om ons eigen te waarborgen lot aangezien NAVO, dat wil zeggen de Amerikanen, de voornaamste bijdrager, met deze verantwoordelijkheid daar belast is ? Waarom uitgeven meer dan dat wat strikt vereist om is om 3000 mannen te verzenden naar Darfour, aangezien wij NAVO hebben die zich met onze defensie bezighoudt ?

Zo hangt 500 Miljoen Europeanen, voor hun defensie, hun veiligheid af, van 300 Miljoen Amerikanen – en Canadezen om goede maatregel te doen.

De vraag die ik stel is : wat ik zojuist heb gezegd ben politiek aanvaardbaar, voor Bestuurders die werkelijk verantwoordelijken zouden zijn ? Is het niet letterlijk schandalig het lot van 500 Miljoen Europeanen van de welwillendheid van 300 Miljoen Amerikanen afhangen te laten ?  Het probleem doet zich niet anders voor. U gaat me zeggen dat u begrijpt, maar dat tijdens het 45 jaar van koude oorlog men zich zeer goed van dat heeft aangepast, dat het de Amerikanen zijn die ons hebben bevrijd, die ons hebben verdedigd, die het werktuig van de koude oorlog hebben gebouwd en die de Russen ertoe aan hebben gezet om tegen te houden. Weliswaar maar ik zou u zeggen dat het een andere tijd zijn ; Europa is weggegaan van 2 ième volkomen bloedeloze wereldoorlog, en de Amerikanen, uit economisch standpunt, hebben in ruime mate geprofiteerd ervan. Maar vandaag wordt het beëindigd. Wij hebben 12000 Mlds van het BBP, als hen ; wij zijn even rijk als zij. Waarom zouden wij van hen moeten blijven afhangen ? Ten tijde van de oorlog en van de koude oorlog, waren onze belangen dezelfde aangezien het erom ging de Sovietunie te verhinderen om „hun tanks“ te komen laten drinken, als ik de metafoor, aan La Rochelle durf. Maar nu houden onze belangen niet en van hen op met uiteen te lopen en, bijgevolg, wordt dit concept van gemeenschappelijke verdediging aan de basis gebedorven. Ik zal eraan toevoegen dat de opvattingen van de Europeanen enerzijds, en de Amerikanen anderzijds, op wereldgovernance in het bijzonder, me steeds meer onverenigbaar lijken. Wij, Europeanen, naar mijn mening, kunnen wij niet deze mythe aanvaarden, die zich in alle kranten, van Amerika uitspreidt : het volk „noodzakelijk“ dat wil zeggen die die de goddelijke taak heeft om in de wereld de vrijheid te brengen, de humanistische democratie, en de waarden. Ik ben, ik, van mening dat deze Wilsonnien-mythe door OBAMA zoals door zijn voorgangers blijft gedragen worden, en vanaf zijn redevoering van investituur, zei hij : „Wij zijn nog eens bereid om te zijn degenen die de weg in de wereld“ maar welke weg tonen ? De opvatting van de Verenigde Staten van het gebruik van de kracht in de regeling van de zaken van de wereld lijkt me, bijvoorbeeld, voor ons, Europeanen, volledig onaannemelijk. Ik zou niet zeggen dat de Amerikanen ruw zijn, omdat ik het Amerikaanse leger goed ken, maar zij beschikken over een militaire macht, zonder voorafgaan in de wereld, en die geenszins is zich te herroepen, zo geweldig slechts kunnen zij het niet niet gebruiken aan de overmaat. Ik zou van Dresden in Hiroshima, tot Afghanistan, zeggen om niet tot de Indiërs terug te gaan, hij was aldus. Wanneer de Amerikanen de doorbraak van Avranches voor de PATTON-Verdeling willen doen, doen zij een tapijt van bommen op 15 km van breed door 30000 Normandiërs te doden. Het is geen proces, eenvoudigweg, wanneer men over zo’n militaire kracht beschikt, men kan het niet niet gebruiken. In Afghanistan – het is een profetie – de Amerikanen zullen verliezen, riep ! , omdat zij worden verworpen en het altijd meer door een bevolking zullen zijn van wie te winnen zij beweren het hart. Zij zullen, niet verliezen omdat zij minder menselijk zijn dan een Duitse of Franse soldaat, maar omdat zij als dat worden opgezet ; zij hebben trouwens niets meer van menselijk met de uitrusting niet meer die de kerel achter alle dingen en de truukjes laat verdwijnen die ze „bekleden“.  Ik zou zeggen dat het hun militaire cultuur is die ze ongeschikt voor deze strategie van het hart maakt en dat zal doen dat deze oorlog slecht voor hen zal aflopen, en dus voor ons eveneens aangezien men met hen er is. Daarom ben ik van mening dat onze deelname aan deze oorlog een ernstige fout is. Wij, de Fransen en alle de anderen, ongeacht het werk buitengewoon dat door hen in hun hoek zal gedaan worden, zal dat geen enkele druk hebben op het eindresultaat dat volkomen van de leider van de coalitie, dat wil zeggen de Verenigde Staten afhangt. Ik zal u zo meteen enkele uittreksels van een brief van een kapitein lezen die van Afghanistan terugkomt, waarvan ik de naam zal verzwijgen opdat hij geen verveling heb, maar dat vrij belangrijk is. Uiteindelijk zal ik zeggen dat de belangen van de Amerikanen en onze, vooral, en steeds meer, op de manier uiteenlopen om met Rusland te behandelen. De manier om van de Verenigde Staten te zien is volkomen verschillend van ons wat Centraal Azië, de mohammedaanse ex-Sovietunie, China, en vooral het Grote Midden-Oosten betreft. Grote BRODEL, waarvan ik bezig ben om te herlezen zijn : „De identiteit van Frankrijk“, dat veel heeft gesproken over de Middellandse Zee, moet zich in zijn graf terugkeren, „het Mare nostrum“ zeiden het Latijn, eh vele hebben Amerikanen zich de exclusieve scheidsrechters van de problemen van het Midden-Oosten ingesteld terwijl zij ervan tegelijkertijd de rechtstreekse actoren, aan de kanten van Israël zijn. Hoe kan men zich zowel de absolute steun van Israël als de scheidsrechter van het conflict bevelen zijn ? Het is afwijkend !

Nog eens, voor mij, schijnt het me onbezonnen om in de Verenigde Staten belangrijke verplichtingen te vragen dat zij onbekwaam zouden zijn om ten aanzien van Europa te houden, hoewel zij, en nog meer onbezonnen, en zelfs onwaardig Europese Regeringen, erover zeggen om van anderen te verwachten met name de Verenigde Staten, die men zou kunnen aanvaarden zichzelf met 12000 Mlds van euro van het BBP, of echter wij de politieke moed ervan, dat wil zeggen die hadden om ons eigen lot te aanvaarden.

Ik ben waarschijnlijk een beetje ketters op dit toenemende verschil tussen de Verenigde Staten en ons afleidend deze onmogelijkheid om een gemeenschappelijke verdediging te hebben door NAVO. Niettemin behalve Mijne Heren Alain Minc en GISCARD van ESTAING die in deze richting hebben geschreven zeer lang heeft hij er niet, er bestaat 2 of 3 Amerikaanse getuigen over dit onderwerp, waarvan Robert KAGAN dat heeft geschreven : „De macht en de zwakte“, in 2003 is, waarvan de 1ste zin : „Het is tijd om op te houden met te doen alsof Europa en Verenigde Staten dezelfde visie van de wereld of zelfs deelden als zij op dezelfde planeet“ leefden. Patrice Higonet, schreef de leraar van Franse Geschiedenis in Harvard, Fransgezinde Franstalige en, in Le Monde van 3/11/2004 : „Wij zijn bezig om een grote bocht in de geschiedenis van dit oude paar te leven – Verenigde Staten/Europa – ; een scheiding vandaag lijkt me onvermijdelijk“. En vervolgens heb ik zeer onlangs, in Le Monde van 5/11/2009, een artikel vastgesteld dat een recente studie van een grote think Amerikaanse tank, onder de handtekening van mijne Heren CHAPIREAU en WHITNEY, deze zin vermeldt : „De Europeanen onderhouden met de Verenigde Staten een kinder- en fetisj betrekking, gevoed van illusies waarvan de eerste die is dat belangen van de Amerikanen en Europeanen fundamenteel dezelfde zijn, en de tweede is de illusie volgens dewelke de veiligheid van Europa nog van de Amerikaanse bescherming.“ afhangt De Bestuurders van Europa, met inbegrip van onze die zojuist ons heeft in NAVO gelaten binnenkomen, zouden de krant moeten af en toe lezen !

De logica, die me primair lijkt, van mijn woord is het dat NAVO, die een zeer geïntegreerde militaire organisatie was, en waarvan wij ons moeten feliciteren omdat wij de koude oorlog zonder een slag van geweer te trekken hebben gewonnen, is niet meer die men ons vandaag voor de defensie van Europa nodig heeft. NAVO is, integendeel, leurre voor de Europeanen geworden die van de Verenigde Staten verwachten, of voorgewend om van de Verenigde Staten te verwachten, de garantie die deze niet meer hun kunnen geven. Daarom ben ik zeer bezorgd van omringende atlantiste tropisme van deze illusie van een samenvoegende gemeenschap Verenigde Staten/Europa, die gedeeld door de President van de Republiek lijkt, de Minister van Buitenlandse Zaken, en de Staatssecretaris aan de Europese Zaken, en dat ik van mening ben dat de terugkeer van Frankrijk in NAVO een politieke begripsfout is, waarvan ik me, met anderen, heb uitgelegd verschillende keer, tevergeefs natuurlijk. De vraag vandaag is niet te weten of men meer invloed in NAVO zal hebben dan buiten NAVO, maar om te weten welk is de beste weg naar een strategische onafhankelijkheid van Europa, die niet niettemin via de afhankelijkheid ten aanzien van Amerika gaat, zelfs wanneer Mijnheer SARKOZY heeft gezegd : „er is geen sprake van in NAVO zonder tastbare tegenprestaties binnen te komen, die belangrijke vooruitgang voor Europese Defensie betreft“. Ik wacht op ze altijd. In Juni 2012 zullen wij een NAVO hebben die zal ophouden met, onder de Amerikaanse invloed te willen, een UNO bis zijn ? Zullen wij, in deze NAVO hebben, die wij om komen reïntegreren, een echte Europese pijler en niet een Noordamerikaanse pijler en 26 Europese colonnetten, hetgeen ons elke inspraak, natuurlijk wegneemt ? Zullen wij een waardige operationele Basis deze naam hebben om de verrichtingen, en vervolgens, tenslotte, is wij te leiden zullen verzekerd hebben dat wij bereid zijn om onze eigen defensie te aanvaarden, zelfs zonder de Amerikanen, als hij gebeurde dat zij niet klaar zijn het zelf te aanvaarden binnen NAVO ?

Ik zou, ik wensen, dat Frankrijk aan de spits van dit gevecht voor de strategische onafhankelijkheid van Europa blijft en dat zij het hoog en zeer maar zegt, riep ! ik ben niet zeker dat het de weg dat zij bezig is is om te nemen.

In een aantekening van 17 Juli 1961, schreef de Generaal de Gaulle : „Men spreekt over de eenheid van Europa, maar er kan geen persoonlijkheid van Europa zijn als Europa zijn persoonlijkheid uit het oogpunt van Defensie niet heeft. Defensie ligt altijd ten grondslag aan de politiek. Wanneer men zich niet, ofwel kan verdedigen wordt men door zeker veroverd, ofwel wordt men door anderen beschermd. Dus hebben Europa moet zijn persoonlijkheid zijn eigen Defensie dat wil zeggen dat hij/zij een Directie, een Plan en Middelen nodig heeft die zijne zijn. Er is NAVO. Wat NAVO ? Het is het bedrag aan Amerikanen, van Europa en van enkele toebehoren, maar het is niet de defensie van Europa door Europa. Het is de defensie van Europa door de Amerikanen.“ Precies het tegendeel waar van hij in 1954 zei ! Ik ben niet gaullistisch, omdat men niet gaullistisch kan zijn door de oorlog te doen 5 jaar in Algerije, en gezien hebben hoe deze oorlog op jammerlijke wijze is afgelopen. Maar wanneer ik dat lees, zou ik me graag als een gaullist-Europees herdefiniëren, hetgeen niet hetzelfde is dan een nationalistische gaullist.

D.LEROY : Bedankt voor de hitte en de hartstocht van deze uiteenzetting. Er zijn, ik geloof, vele vragen…

De vraag 1 :

Bedankt voor uw uiteenzetting. Het is boeiend, u laat ons het hart van Defensie ingaan. Ik ben voor het toetreden van Turkije in Europa, op zeer intuïtieve wijze, niet als u die een zeer brede visie hebt. Nochtans bent u tegen het toetreden van Turkije. Het is een belangrijke entiteit – 80 miljoen personen ten opzichte van Frankrijk, in Duitsland. Wat u laat niet zeggen ? ik geloof niet dat het de godsdienst, na naar u geluisterd te hebben is, en de verwijdering van Europa evenmin de fundamentele reden is. Zich tenslotte tot 43 uitbreiden, waarom niet ? Welke grens zou men moeten nemen ?

De vraag 2 :

Ik zou willen zeggen waarom ik TEGEN het toetreden van Turkije ben. Herhaalt u tijd van de Kolonels in Griekenland. Men heeft Griekenland geëlimineerd, men bedroeg 18 aan de Raad van Europa, men is om 17 voorbijgegaan, maar Turkije is in de Raad van Europa gebleven. De reden waarvoor de Raad van Europa is het bestaat het EERBIEDIGEN VAN de MENSENRECHTEN. Echter welk was, toendertijd, naast Griekenland, het land dat evenmin de Mensenrechten eerbiedigde : Turkije. Kijkt hoe de cypriotische vraag werd opgelost, en die het vandaag is.

Generaal COT :

Vanaf het moment waar een Staat de Mensenrechten niet eerbiedigt, heeft hij zijn plaats aan de Raad van Europa niet en hij zou zijn plaats binnen de EU niet moeten hebben de Turken eerbiedigen de Mensenrechten niet, en ik ben niet zeker dat zij ze willen eerbiedigen, hetgeen aan Cyprus is belangrijk gebeurt, en Turkije is erin geslaagd om op pérenne wijze Cyprus te verdelen. Het is een schandaal. Echter het eerbiedigen van de Mensenrechten is fundamenteel. Als ik bereid ben om Griekenland tegen Turkije te verdedigen binnen U.E, ondanks alle problemen die bestaan en die niet worden opgelost, is het omdat, zij, in staat zijn om het woord van CAMBRONNE in Turkije te zeggen.

Het toetreden van Turkije in Europa is een vreselijk ingewikkelde zaak, en omstreden – er is minstens 3 of 4 colloquia, per week, over Internet op dit gebied – en ik eerbiedig degenen die niet mijn ideeën delen. Men kan een antwoord er niet geven slechts volgens een zeker aantal overtuigingen die men heeft en het antwoord dus in functie van deze overtuigingen variëert. Van mijn kant, zie ik Europa zoals de Gaulle Frankrijk, dat wil zeggen zoals een potentieel wezen zag, iets dat een lichamelijke envelop heeft, een huid waarvoor er grenzen nodig is. Maar, en de hele vraag is, waar deze grenzen plaatsen opdat Europa dat ik blijf Europa zie, daar met een zekere eenheid beschaving, enz. , enz…, terwijl anderen de toetreding in Europa kennen dat door de eenvoudige naleving van de criteria van Maestricht wordt geconditioneerd, van Amsterdam, Rome of Lissabon. Europa zou dan een Club zijn waar het voldoet om criteria te vervullen : naleving van de Mensenrechten, economische regels, enz… om lid te zijn. Waarom derhalve, niet Nieuw-Zeeland en Australië laten ingaan ?

Ik heb 2 Turkse studenten in Reims, in HET, en zeer vaak, het vraagstuk van de toetreding van Turkije werd vermeld gehad. Ik ging de volgende lijst verkoopargumenten vooruit om mijn weigering te rechtvaardigen : wij, hebben wij de Europese Unie, de Afrikanen, moeilijk, zijn bezig gedaan om een soort van Afrikaanse Unie te doen, echter daarentegen, in deze uitgebreide chaos die de Verwant en het Midden-Oosten is, er niets is, vandaar de drama’s die geen gisteren dateren, dateert dat sinds de kruistochten. Wie ziet u, in deze uitgebreide chaos, welke Staat kan als bekwaam om een dag in een federatie te verenigen dit gebied om te doen opduiken iets ervan dat zou lijken op een oostelijke gemiddelde unie ? Ik, zie ik slechts Turkije, rekening houdend met zijn verleden, waar rekening houdend met zij niet Arabisch, maar waar van zij is mohammedaans is. Ik zie niet zelfs dat Turkije om het probleem van deze cyste van de aanwezigheid van Israël in dit Midden-Oosten definitief te regelen. Als wij, Europeanen, wij wegnemen Turkije van dit geostrategische gebied om het weer op te hangen, aan de marge, in Europa, gaan wij aan dit Midden-Oosten elke kans wegnemen om zich een dag rond een federatieve Staat in een federatie te verenigen bekwaam om iets te creëren die zal lijken op de EU Mijn woord is dus niet tegen Turkije, maar in tegendeel, hij draagt de hoop dat dit deel van Le Monde, dat nog uiterst problematisch zich kan tenslotte een dag in een federatie verenigen blijft. Het is trouwens een beetje de bocht dat zij bezig zijn om te nemen, door zich als bemiddelaar te leggen, en door dichterbij te komen al hun buren. Turkije is een enorm land : op de 6 oude mohammedaanse SovjetRepubliek, zijn 5 turcophones, de banden met Iran gaan tot de onheugelijke tijden terug, die beter hebben om tot gevolg te hebben dat om Europa te integreren. Ik verwerp Turkije niet, ik wil dat zij beter doet. Het is een bericht van optimisme.

De vraag 3 :

Ik heb, ik denk, zeer goed gevolgd wat u hebt gezegd, maar er blijft een vraag : Defensie, waar voor ?

Generaal COT :

Het is de goede vraag. De goede militair is die die zich zegt : Welke kans ! Ik leef in een tijd waar ik geen enkele oorlog aan de horizon zie. De slechte militair is die die zegt : Er is niets meer niet meer om in deze Wereld te krabben, men kan niet meer étriper nergens. Natuurlijk ben ik blij dat, vandaag, ik het begin van het begin van niet ik niet weet zie welke grote gemene wolf die Europa zou willen komen binnendringen. Maar wanneer u alle drama’s kijkt waarmee wij, wij, Europeanen, geconfronteerd konden worden sinds de onheugelijke tijden, het merendeel onder hen, heeft men ze nooit zien komen. Ik spreek niet over ATTILA noch van GENGIS KHAN, maar in 1938, in München, werd men nog overtuigd dat HITLER geen zo slecht soort was dan dat, en dat hij niet zou verplaatsen. Het werk, niet niet alleen van een militair, maar van een politicus is niet op de mooie tijd te wedden maar de mooie eeuwige tijd te hopen, zonder alles op deze mooie eeuwige tijd te richten, omdat de dingen van Le Monde soms met zo’n bruutheid evolueren dat het noodzakelijk is om in staat te zijn om zich tegen riskante bedreigingen stricto sensu of zelfs te verzetten waarvan men zeer onbekwaam is om ze te bepalen vandaag. Er zijn vele risico’s van dit soort.

Zonder over de terroristen te spreken, zijn er al deze hongerige werelddelen – in de tijd sprak men over het Chinese gevaar – en deze mensen die naar „de rijke“ landen komen. Eh goed, als wij niet in staat zijn, wij, rijk, om ons te bezetten van de armen, om ons te bezetten van de gezondheid van de planeet, als milieubescherming, weet ik niet in welk drama wij gaan ons bevinden, anders, maar tenminste onze kinderen of kleinkinderen. Ik geloof dat het feit om zich in een eenheid van 500 miljoen Europeanen te vormen, die een gemeenschappelijk standpunt zouden hebben over het vooruitzicht van de dingen van deze Wereld, waarschijnlijk het goede middel zou zijn om bedreigingen het hoofd te bieden dat ik onbekwaam, vandaag, ben om met nauwkeurigheid te bepalen.

Wij hebben iedereen leucocytten en een heel lymfatisch netwerk dat zonder arrest deze zo nuttige leucocytten vervaardigt om tegen de microbe te strijden en ziektes. Wanneer er geen ziekte men ze houdt niettemin is, is het redelijker, het is „het voorzorgsbeginsel“. Ik ben voor de handhaving van „de leucocytten“ en de hele vraag vandaag is deze noodzaak van voorzorg te verspreiden. Ik ben Onder Voorzitter van een vereniging die heet : „burgerzin, defensie, leger, volk“ waarvan het doel is te zeggen dat wij geen Cassandre zijn, maar dat deze Wereld niet zeker is, en, wij zijn zeker erover, dat het niet Frankrijk, erg enig, Duitsland, erg enig, of Spanje is dat kunnen het hoofd bieden wat ons kan aankomen. Het is samen dat wij ons moeten erover nadenken en organiseren. De dreiging kan verschillende aspecten bekleden, ander dan de conflicten stricto sensu. Het kan de tsunami van Azië, het drama van Haïti of ander ding zijn. Voor de Tsunami, zijn wij onbekwaam, wij, de Europeanen, geweest om ons te verplichten en algemeen de brigade of de humanitaire Verdeling te verzenden over over wie men sinds 20 jaar spreekt. In Haïti zijn wij infoutus geweest een snelle Europese kracht te verplichten. Alle dat houdt zich. Er is vandaag, betreffende de risico’s en de bedreigingen, geen enkele grens meer waar tussen men de Burgerbescherming, of de binnenlandse risico’s, de risico’s van de grote rampen, en Defensie met nauwkeurige bedreigingen vroeger noemde. Wij moeten defensie ontwerpen, of eerder veiligheidsapparaten bekwaam om hopen van dingen het hoofd te bieden waarvan men zich niet vandaag voorstelt die zij morgen of overmorgen zullen kunnen zijn. Niet dat het is door onze wachter volkomen te dalen, Europeanen, dat geloven wij ons het best dienden.

De vraag 4 :

U hebt de permanente Structuren van „knutselen“ gekwalificeerd. Ik geloof dat op het niveau van governance men geen duidelijke dingen kan hebben : de complexiteit noemt ingewikkelde structuren, maar een verhinderd niet kunnen de andere, de structuren permanent zijn.

Ik geloof dat het Draaivoorzitterschap geen zo slecht ding was in zoverre iedereen een democratische stroom vertegenwoordigt die, een dag, alle bestanddelen juist ertoe aan zal kunnen zetten om een fédératif systeem te willen, dat ik wens.

U hebt KAGAN vermeld die de kracht eerder verdedigt dan de norm, echter Europa is het de Norm : in Frankrijk, aan UNO, heel zijn gewicht, zijn filosofie geven om het Recht te laten voor voorbijgaan. U hebt eveneens gezegd dat Defensie ten grondslag aan de Politiek ligt ; KLOVITZ zei dat de oorlog de verlenging van de politiek door een andere manier is.  U breidt Defensie uit tot ecologische aspecten, en u hebt gelijk. Maar welk is de filosofie die achter is ? Wat is uw basisfilosofie ? Is de oorlog de verlenging van de politiek door andere middelen of niet ? De oorlog is geen fataliteit maar een afwijkende verminderingsmanier van de onvermijdelijke en zelfs vereiste spanningen

Generaal COT :

Ik ben een pacifistische militair, en zelfs van het soort antimilitarist ! Ik geloof dat het echte doel van de Mensheid het de vrede is. Ik ben anti Klovitzien want de Mensheid wordt het veel kwade gedaan door dit adagium op te richten : „de oorlog is de verlenging van de politiek door andere middelen“, zoals een onaantastbare waarheid. Ik geloof juist dat de oorlog niet de verlenging van de politiek is. Het echte beleid, waardig deze naam, zou juist de oorlog niet moeten beschouwen als een werktuig onder andere om politieke doelen te bereiken, derhalve ben ik tegen KLOVITZ. Ik ben eerder voor de grote Chinese strategen van de Oudheid die van mening waren dat men zeer goed, als men intelligent is, als men het wil, de dingen kon winnen zonder de oorlog te doen. Ik word van de Vooruitgang overtuigd, ik word overtuigd dat de Mensheid naar het absolute kan stijgen, genoemd „het Punt Omega“, dat een godgeleerd punt is, maar dat zij zich eveneens het „kan breken bek“. Een dag heeft men aan THEILLARD van CHARDIN gevraagd : „u ons genoemd dat de Mensheid naar het punt Omega stijgt, is alles perfect, maar hoe zet u HITLER in uw optimistische bouw ? “ Hij had geantwoord : „u weet, het zich is zoals in berg, meer men stijgt, wanneer men de bek breekt, men valt van zeer hoog“. Ik ben, als hem, een geredeneerde optimist en, juist, omdat men zich de bek kan breken, men moet zich doordrenken om dreigt zich.

De vraag 5 :

Ik geloof niettemin dat er een gebrek aan middelen is. De inspanning op het gebied van oorlog, van defensie mobiliseert buitengewoon hoge bedragen, en die wij periodes ingaan waar deze inspanning op het gebied van defensie steeds meer zal betwist worden. In Frankrijk, hebben wij slechts één nucleair vliegdekschip en er zal geen tweede ervan zijn er, wij zijn dus reeds in dit schema daar. Een deel van de welvaart van Duitsland komt door het feit dat zij zich heeft ontwapend, en weinig inspanningen op dit gebied gewijd.

Dus probleem van middelen en meer in ruime mate is er geen toekomstgericht vooruitzicht. De oorlogen van de toekomst zullen niet in Europa gebeuren. Men weet het zeer goed. Het zal de oorlog van het water of die van de grondstoffen, of nog de ongelofelijke beklimming van China zijn. Wat Europese Defensie in een context die zich globaliseert en die zich fundamenteel naar de theaters van het Midden-Oosten en het Verre Oosten verplaatst ? Bovendien zal ik zeggen dat Amerika niet in een betere situatie is, en meer, is zij in een fase van diepe tegenstrijdigheid. Ik vind dat uw redenering, tenminste voor Europa, geostrategische middelen gebrek heeft aan.

Generaal COT :

Gelukkig en tot nieuwe orde, zijn er geen rechtstreekse bedreigingen die het gebied van Europa beogen, maar wij zouden een andere ambitie kunnen hebben dan die die wij vandaag hebben, wij, Europeanen, en wij, aan de ervaring van alle burgeroorloggen van mening zouden kunnen zijn die wij sinds ons altijd hebben geleverd, dat wij aan Le Monde veel meer en beter dan ons kunnen aanbrengen het niet doen.

Wij zouden onze humanistische ervaring kunnen brengen, en, eveneens militair indien noodzakelijk, in alle drama’s die Le Monde momenteel leeft. Ik word, overtuigd om het beproeft te hebben met jongeren, dat dit concept daar, dat ik „Europa noem, de wijze macht“ dat wil zeggen bekwaam om in Le Monde de vrucht van zijn persoonlijke experimenten te brengen, met inbegrip van trouwens die van de teruggevonden Frans-Duitse vriendschap, ons veel meer gewichten zou geven en ons zou toelaten om met een elk andere filosofie, van elk andere werktuigen, op om het even welke andere wijze te handelen dan het doen de USA. Maar het bezwaar tegen dat zal meteen zijn : er is 3 miljoen werklozen en de middelen hebben aan gebrek.

Het is waar, maar Frankrijk is niet het land dat het meest neergesabeld in zijn financiële middelen van defensie heeft, zelfs wanneer zij niettemin van gekroond somber snijden heeft uitgeoefend, waarvan de laatste tijdens toepassing is. Onze acties in Le Monde, en alle veronderstellingen die men kan bedenken, zullen geen werktuigen meer eveneens geavanceerd, en bijgevolg eveneens duur, slechts degenen vragen dat wij, tegen de Russen bijvoorbeeld nodig hadden. Wij zijn bezig om een overgang tussen het geavanceerde hyper militaire materiaal, zoals de Leclerc-kar, het nucleaire vliegdekschip, het vliegtuig Rukwind, enz…, en een ander uitrustingssoort te leven dat niet meer noodzakelijkerwijs eveneens veeleisend zal zijn om de orde aan het eind bodem van Afrika of het Midden-Oosten te gaan herstellen. Ik geloof dat er een soort synthese is om tussen de wil te doen om voor het Goed in Le Monde en de middelen te handelen die, om erin te slagen, niet meer volkomen eveneens duur dan zij zijn waren om tegen de Russen te strijden. U hebt gelijk, ik had het moeten zeggen beter want ik geloof zeer zeer in deze rol van Europa in Le Monde. Maar wij zullen niet deze rol hebben als wij niet vlakker zijn dan wij het zijn en als wij geen gemeenschappelijke werktuigen, met inbegrip van, trouwens, van de directe werktuigen van humanitaire tussenkomst hebben. Ik heb de zwakte om, over alle huishoudelijke problemen te geloven die wij hebben, dat deze soort van grote bedoeling van dit „wijze Europa“ een vaak in de war gebrachte jeugd zou kunnen blijven steken en vreselijk individualistische vandaag.

De vraag 6 :

Ik met groot plezier heb u geluisterd want ik deel vele uw standpunten. Door naar u te luisteren, dacht ik vaak aan Paul VALERY.  In „Blikken op Le Monde“, had hij, voor 2 ième wereldoorlog, „Europa streeft om door een Amerikaanse commissie geleid te worden“ geschreven. Uw demonstratie op de wil van de Amerikanen om Europa te beheersen is perfect, het is hun strategie. Het probleem van Europa komt van de leidende elites ; zij hebben geen Europese ambitie, zij hebben beschermingsambities. De Franse politieke krachten zijn atlantistes op duidelijke wijze, ongeacht hun verklaringen. Om Europa te bouwen, moet men een Europese ambitie hebben, die een scheiding met de USA vooronderstelt, en die Defensie vereist. Deze Defensie kan aan een modernere oorlog, aan een asymmetrische oorlog aangepast worden, enz… het is waar. Maar daarvoor, zouden de Franse leiders van het ding moeten overtuigd worden. Ik heb een toekomst présidentiable, socialist ontmoet, die van mening was dat Rusland niet Europa was, maar „De Gaulle dat sprak over Europa van Oeral aan de Atlantische Oceaan“ hem heb zegt gaat. Hij heeft me gekeken alsof ik van de oude tijd wegging en heb gezegd : „ik heb willen zeggen dat Europees de mensen zijn die aan een Europese verkiezing.“ deelnemen „Zwitserland is dus niet in Europa volgens u ?“ Deze dialoog verduidelijkt het grote probleem van Europa, opgevouwen op zelf en niet waargenomen als een entiteit bekwaam om een belangrijke rol te spelen, en zonder middelen om het te verwezenlijken.

Men spreekt veel eveneens over het Verre Oosten. Ik heb deel van de 1ste delegatie uitgemaakt die in China in 1965 is geweest. Men heeft de kaarten beseft die hij er had om te spelen, en men heeft ze opgegeven. Men moet ter hoogte van zijn ambities zijn, de ambities gaan via de elites en de elites moeten overtuigd worden.

Generaal COT :

Kent u de parameters van de Eurobarometer ? Als u de eurobarometers raadpleegt, stelt u vast dat de Europeanen als zodanig veel vuriger zijn voor Europa dan het zijn hun Regeringen. Aan alle vragen als :

De zomers u voor een Europees leger ? Voor een enige zetel van permanente vertegenwoordiger in de Raad van Veiligheid ? Het antwoord is JA.

Wat genoemde u belangrijkst is : het zijn niet de burgers van Europa die stokken in de wielen zetten, zijn het de mensen die ons besturen. De slogan, van vele Europese Landen, op „Europa dat“ beschermt, is diep bedroevend. Ik, wil ik niet van Europa dat beschermt, ik wil van Europa dat straalt. Chirac, aan het einde van zijn „regering“ had, in een particulier gesprek gezegd : „vandaag worden de visionairs“ vermoeid.  Zij worden niet vermoeid, er zijn erover niet meer. Vindt mij het : MONNET, van GASPERI, SCHUMAN, Paul Henri SPAAK. Mensen die Europa in hun hart en hun ziel dragen bestaan niet. Er zijn slechts mensen die zich willen beschermen en zelfs het nationalisme laten herleven in zich voor dat van Europa te dienen, en zelfs door er de wanorde te zaaien.

De vraag 7 :

Ik stel me vragen over de evenredigheid tussen de ambitie van het leger, zijn nut, en bewapening (vliegdekschepen, Rukwind…) tegenover de taken die men zich, met name humanitair heeft gewijd. Men heeft niets doet in Europa en het zijn niet de vliegdekschepen die dat zullen doen. Momenteel houdt het Franse Leger zich met de Somalische vraag bezig. Heeft men goed gedaan om in Afghanistan te gaan ? Is het een taak van het Leger ? En als het een taak van het Leger, is zal men het met de bewapening doen kunnen ? Ik vraag meaf hoe men het Leger kan zien uitliep op dit „ding“. Het is niet duidelijk van erg.

Generaal COT :

Een van de oplossingen, als ik uw redenering tot het einde ben, zou zijn het leger af te schaffen. Waarom niet ? Costa Rica heeft erover niet. Het is een ander onderwerp. De Heer OBAMA heeft gezegd dat zijn algemeen einddoel zou zijn de nucleaire bewapening in Le Monde af te schaffen. Als hij het doet, zal ik BRAVO zeggen ! Eveneens moeten zetten wij, de Fransen en de Engelsen, zouden onze bewapening aan rencart. Maar het is moeilijk om dat te doen voordat zij het hebben gedaan. Een Wereld zonder leger is het misschien voorstelbaar, maar het is alsof u zei dat men een rechtvaardigheid zonder politieagenten kan bedenken. Echter om misdadigers te presenteren voor een rechter, moet men ze pakken, onderzoeken doen, enz… Op dezelfde wijze, wanneer in Le Monde van de potentaten van elk haar aan gogo hun eigen bevolking afslachten zoals zij het doen in Rwanda hebben, in Joegoslavië, in Somalië en elders, hoe kan men, als men de wil ervan heeft, de arm van massacreur tegenhouden, als men de aangepaste werktuigen niet heeft om het te doen ? Men kan alleen maar geen Artsen zonder Grenzen of NGOs van de Katholieke Hulp verzenden. Als wij in Le Monde werden georganiseerd, kunnen wij hadden POL POT, MILOSEVIC en ander goed tegenhouden voordat de moordpartijen worden gepleegd, ik weten het dat ik, in het bijzonder in Bosnië spreek. Een Wereld zonder leger en zonder politieagent is een idyllische mythe.

De vraag 8 :

Maar met welke wapens ?

Generaal COT :

Met andere wapens dan degenen waarmee men tegen het Warschaupact en de Sovietunie streed, is het een zekerheid. Wij hebben behoefte, vandaag van meer mannen en minder grote materialen. , Bij ons, buitengewone karren en tanks enz hebben. overdreven en overtollig voor verrichtingen van het soort deze van Afghanistan of Darfour, bijvoorbeeld zou zijn. Er is een grote traagheid in dat alles en het materiaal dat voor de daling van de muur van Berlijn wordt gebouwd, in 1989, beschikt nog over 30 jaar van leven. Dus zetten wij het niet aan de vuilnisbak maar wij bouwen zelfde niet meer. Men bouwt lichtere pantservoertuigen, enz… Als dat u kan geruststellen, heeft men vele dingen omvat en men past zich, wij aan, de militairen.

D.LEROY :

U hebt de brief van de Kapitein van Afghanistan niet gelezen. Zij zou een goede conclusie kunnen zijn, u gelooft niet ?

Generaal COT :

Mijn promotie van Saint-Cyr heet DIÊN BIÊN PHU. Wij hebben als peetzonen genomen, er 2 jaar geleden, jongeren die van Saint-Cyr en een van deze peetzonen weggingen, die van Afghanistan terugkwam, een jonge Kapitein, die een honderdtal mannen bestelde, heeft verstuurd een brief naar een van mijn kameraden om hem te zeggen die hij van Afghanistan dacht. Ik lees u enkele uittreksels zonder zijn naam te onthullen :

„Ik stel me vragen over 2 punten.

1. de Amerikanisering van de hiërarchie. De Amerikanen bezetten alle posten – sleutels, hetgeen normaal is, rekening houdend met het niveau van hun verplichting (buiten de Engelsen die erin slagen om hun épingle van het spel te trekken). Ons advies, Fransen, wordt in de besluitvormingen verwaarloosd, het risico van dit proces is dat onze troepen in een oorlog worden veroorzaakt die zij niet beheersen, met doelstellingen en methoden die niet onze zijn. In feite ondergaan wij deze oorlog, wij worden verplicht om ons aan de wil anderen voor te leggen dat wil zeggen Amerikanen.
2. Het tweede punt is het de nieuwe strategie van de Amerikanen. Het gaat er niet meer om de opstandelingen te overtuigen, de prioriteit die is het handhaaft, de harten en de geesten van de bevolking te winnen volgens de gewijde formule. Echter wij zullen wij nooit laten houden van, wij zullen bondgenoten van omstandigheid kunnen hebben, want wij zijn machtig maar wij zullen altijd de buitenlandse bewoner blijven „

Ik voeg, ik die goed ken wat de Fransen in Afghanistan doen, eraan toe dat de Fransen een buitengewoon werk doen en dat, zij, zich laten houden van. Zij kunnen doen. Het is van het atavisme maar dat heeft geen enkel belang want wij niet dienen, niet meer Fransen dan de Amerikanen, in Afghanistan te blijven. Wij gaan terugkomen, maar stellen de Afghaanse Regering, en het heel Bestuur dat eromheen is, moet het bloedbad vast. Het zijn zij die zich moeten laten houden van, niet wij. Maar daar, is het die nog meer dan in Azië wanhoopt. De Heer SARKOZY zei, gedurende zijn campagne : „Het is niet belangrijk dat wij in Afghanistan.“ bleven Maar aangezien hij plezier aan de Amerikanen wilde doen, heeft hij mannen weer toegevoegd.

Lijst van de besprekingen | Frans centrum | Startpagina