EMPRISONMENT EN

RECHTEN VAN DE MENS

Société européenne DE culture

Zomercursus 2011 San Servolo

De opsluiting en de kwestie van de rechten van de mens zijn een zeer belangrijk onderwerp aan dag geworden.

Er zijn 600.000 gevangenen in Europese Unie, 1, richt 2 miljoen in de 47 Lidstaten van de Raad van Europa, 30 miljoen in de wereld ; dit aanzienlijke aantal mensen kan niet worden genegeerd.

Dit aantal gevangenen beantwoordt aan de sterke vraag namens de publieke opinie hoofdzakelijk omdat er een groeiend gevoel van onzekerheid toe te schrijven aan de terroristencontext sinds 2001 maar ook wegens het groeiende aantal werkloze jongeren zonder enige beroepskwalificatie en familiesteun is. Nutteloos om ook te zeggen dat de media – omhoog om het even welke misdadige handeling blazen en ook door dat te doen het gevoel van onzekerheid verhogen.

Uiteindelijk is de kwestie van opsluiting een politieke die uitdaging geworden door de juiste en extreme juiste politieke partijen voor hun eigen rente wordt geëxploiteerd. Om al deze redenen zijn de rechters geneigd om opsluiting aan andere vormen van sanctie te bevoorrechten.

Ik zal me op de situatie binnen de Europese Unie concentreren die natuurlijk in mening de diverse nationaal, Europese instrumenten hebben of of uit andere internationale bronnen die tot de eerbied van rechten van de mens bijdragen.

Ik zal opeenvolgend behandelen :

• het bovenmatige gebruik van opsluiting
• de zeer vaak zeer slechte staten van opsluiting
• het doel of de betekenis van strafsanctie en de alternatieven voor opsluiting

I. Het bovenmatige gebruik van opsluiting

1. De internationale context van de bestrijding van terrorisme

De veiligheid is altijd de verantwoordelijkheid van de Staat, een burgerzorg en een fundamenteel recht geweest. Niettemin sinds de gebeurtenissen van September 2001, heeft deze zorg voor veiligheid bovenmatige voordien nooit ervaren aandelen bereikt.

Ik heb om u slechts eraan te herinneren hoe een grote democratie zoals de V.S., wegens deze zorg voor veiligheid zijn eigen waarden door in zijn wetgeving te introduceren – de Patriotakte concepten als dat van de „onwettige strijder“ heeft overtreden (d.w.z. personen, in het geval van veronderstelde terroristen, militairen, arm van om het even welk recht zelfs met betrekking tot de status van militair bij oorlog). U zult ook het ontbreken van om het even welke juridische status voor de gevangenen op het Eiland Guantanamo herinneren : geen toegang tot een advocaat, een arts, geen mogelijkheid om hun families, geen informatie over de reden over hun opsluiting en zijn duur) te informeren en praktijk van marteling die de overheid van de V.S. zelf definitief heeft erkend.

Zulk een ongelooflijk ruwe behandeling die uit deze vermeende grote democratie komen heeft de V.S. een taboe gebroken wat betreft de eerbied voor fundamentele rechten.

Europa heeft de V.S. „voorbeeld“ gevolgd. In Duitsland een oude Naziwet die van 1933 internering toestaan om veiligheidsredenen, die in onbruik zonder nooit heeft afgeschaft was gevallen is geweest reimplemented met de goedkeuring van het Grondwettelijk hof van Karlsruhe. De Britse autoriteiten hebben zeer repressief goedgekeurd   wetten die voor opsluiting van vreemdelingen toestaan (tot het Europese Hof voor rechten van de mens verklaarde deze wetten met de Europese Overeenkomst strijdig vooral artikel die 15 vermindering van rechten van de mensimplementatie slechts toestaan op tijd van oorlog,) ; in Engeland hebben de hoven ook voor een tijdje als bewijzen beschouwd dat buiten Europa onder marteling worden verkregen (tot het Britse opperste Hof veroordeelde de Kamer van Lords het).

In het algemeen hebben de terroristengebeurtenissen van 2001, op een repressieve manier, de harmonisatie van strafwet binnen de EU versneld. Bijvoorbeeld konden wij de goedkeuring van het Europese arrestatiebevel, het vaststellen van zwarte lijsten vermelden die tot het bevriezen van fondsen leiden, het willekeurige verbod het grondgebied voor personen te verlaten verondersteld van verbindingen met terrorisme dat hun defensie kan zelfs niet uitdrukken.

Men heeft zelfs een verdachte samenwerking tussen de onderzoek en politiediensten van sommige lidstaten van de EU en de CIA gevestigd die tot verdachten van terrorisme die die naar landen worden verzonden voor hun gebruik van marteling na het doortrekken in geheime plaatsen in Europa worden gekend leidden. De Raad van Europa is onder de eerste geweest om deze praktijken (verstandhouding Marty) te identificeren en aan de kaak te stellen. Men moet de zeer gevaarlijke samenwerking tussen de EU en de V.S. op persoonsgegevensuitwisselingen ook vermelden.

2. De uitbreiding van het concept dangerosity

In het geval van Frankrijk en andere landen, neemt één een storende verandering in strafdiewet waar tot nu op het concept schuld met betrekking tot sanctie en wederinvoering wordt gebaseerd. Nu geeft potentieel gevaarlijk zijn zelfs gronden voor sanctie, voor opsluiting. Er zijn nu in recente wetten in de verwarring van Frankrijk bijvoorbeeld tussen de inbreuk en om het even welke soort afwijking. In plaats van het van mening zijn dat het menselijke wezen vrij en verantwoordelijk is, wordt hij nu beschouwd als gedoemd op een bepaalde manier. In zulk een conceptie, recidive moet eisen kunnen voorspellen aan het principe van vrij afstand doen van zal welke de basis van verantwoordelijkheid is. Zoals bovengenoemde goed – bekende jurist Mevr. Delmas Marty onlangs : het is niet somebody verantwoordelijk voor een misdaad die wordt veroordeeld maar somebody wie als doet met een gevaarlijk dier wordt geneutraliseerd ; het is een dubbele sanctie.

Zulk een houding moet in een recente die wet worden opgemerkt in 2008 wordt goedgekeurd volgens dewelke een persoon zelfs daarna het dienen van haar of zijn zin in opsluiting wegens haar /his-dangerosity zou kunnen worden gehouden.

Geestelijk – de zieke personen kunnen op de enige basis van hun enige materiële aansprakelijkheid geïnterneerd. Is het zo gemakkelijk om somebody misdadige dangerosity te vestigen ? De persoon volgens dit principe wordt geïnterneerd zal zeker niet het tegendeel kunnen bewijzen dat. Het principe van dangerosite sluit a priori om het even welke mogelijkheid van gerechtelijke fout uit. Indien verordende gevaarlijke a geestelijk – de zieke persoon moet een onbepaalde duur van internering als zulk een besluit soms onder ogen zien kan van jaar tot jaar door een ad hoc commissie worden vernieuwd.

De zelfde houding heerst meer en meer aan dag voor minderjarigen. Tot nu is het principe geweest dat de minderjarigen van niet wordt geoordeeld volledig verantwoordelijk profiteerden omdat zij als gedeeltelijk minstens het niet hebben van de capaciteit van het onderscheiden van goed van kwaad werden beschouwd. Volgens nieuwe wetten in Frankrijk kan deze vermindering van verantwoordelijkheid in het geval van minderjarigen nu zonder gegeven redenen worden genegeerd. Op dezelfde manier wordt het niveau van verantwoordelijkheid van minderjarigen constant verminderd (12 jaar). De vrees voor recidive is dusdanig dat het concept aanpassing van de sanctie aan de specificiteit van de persoon door minimumsancties vergeten en vervangen is.

Tot slot schijnen de vreemdelingen nu om aan het front van deze gevaarlijke bevolking te zijn die strikt moet worden gecontroleerd. Interconnecties van gegevenssystemen, talrijk aan dag, helpen dit proces. Bijgevolg worden de migranten zonder documenten te vaak gevangengenomen voor weken, maanden in behoudkampen alhoewel zij geen misdaad bij alles behalve enkel een administratieve inbreuk hebben begaan.

3. Het voortvloeiende overladen van gevangenissen

In de meeste Lidstaten van de EU, leidt dit onderzoek naar veiligheid aan om het even welke prijs tot een vraag naar more and more opsluiting namens het publiek, de overheid, politieke partijen. Bijgevolg de rechters die op risico om een fout of te begaan van te inschikkelijk het zijn voelen zeer strikt reageren.

De hoofdtarieven van opsluiting in de EU zijn de volgende (2009 statistieken van de Raad van Europa) :

• Tarieven per 100.000 inwonersnoordzeelanden minder dan 50 ; Frankrijk 114 ; Spanje 138 ; Polen 220 ; Litouwen 264 ; Rusland 620.
• Overladend tarieven zijn Noordzeelanden 100 voor 100 plaatsen terwijl in Frankrijk 115 ; Italy148 ; Spanje 158.

In Frankrijk en andere landen zijn vele wetten goedgekeurd deze vorig jaren die de lengte van opsluiting verhogen tegen recidive te vechten. Aanvankelijk schijnt het een goede manier om dit probleem op te lossen en aan de publieke opinie te voldoen. In werkelijkheid tonen de statistieken aan dat er meer recidive is die met vrij korte tijdopsluiting (een minder dan jaar gemiddelde 17 % in de EU) dan met lange opsluitingszinnen voorkomt (10 jaar en meer). Het verschijnt ook dat er minder kans van recidive is wanneer de personen een stabiel affectief milieu, beroepsopleiding hebben en bevestigde volwassenen zijn. Deze statistieken tonen de tegenspraak tussen het verhogen van de opsluitingssancties en zijn gevolgen bij de recidive.

Niet alleen personen verondersteld van terrorisme, geestelijk – de zieke personen, minderjarigen, migranten hebben geleden aan deze bovenmatige toevlucht aan opsluiting ; het is een gemeenschappelijke praktijk in de dagelijkse praktijk van rechtvaardigheid, op alle niveaus geworden.

A)   ALVORENS TE VEROORDELEN

Het aantal mensen in bewaring (800.000 elk jaar in Frankrijk) of mensen in preventieve opsluiting (30 % in Frankrijk) heeft zeer deze vorig jaren in sommige Lidstaten verhoogd (Frankrijk +30 % ; Greece+44 % ; Polen + 27 % ; Netherlands+14 %).

De gevangenen profiteren in zulke gevallen niet altijd van de drie minimumvoorwaarden aan hun opsluiting vast door CPT : toegang tot een advocaat bij het vey begin van de opsluiting, toegang tot een arts ; recht hun familie en vrienden te informeren.

De bewaring en de preventieve opsluitingduur variëren aanzienlijk van Lidstaat aan Lidstaat.

Bijvoorbeeld varieert de bewaringsduur van 48h in Duitsland en Frankrijk aan 72h in incommunicado Spanje en 5 dagen wanneer het kwestie van bestrijding van terrorisme, 96h in Italië is, terwijl het maximum slechts 24h in België en het UK is.

In het geval van preventieve opsluiting varieert de gemiddelde duur enorm van land tot land het leiden tot grote verschillen in percentage pre proefgevangenen in vergelijking met de gehele gevangenisbevolking : from10 % in de Tsjechische Republiek, 15 % in Duitsland 27 % in Frankrijk, Griekenland tot 43 % in Italië.

De preventieve opsluiting zou moeten worden gebruikt slechts wanneer er een risico van vlucht door de verdachte, een gevaar van ernstige overtreding, verdwijning van bewijzen is. Zulk een praktijk leidt onvermijdelijk tot onrechtvaardige zinnen. Zelfs wanneer er sterke redenen voor preventieve opsluiting, in de context van terrorisme bijvoorbeeld in Frankrijk zijn, is de grens van 4 jaar veel te bovenmatig.

B)   NA HET VEROORDELEN

Volgens statistieken door de Raad van Europa op het percentage gevangengenomen mensen worden gepubliceerd, zijn 14 Lidstaten boven het gemiddelde van 109 gevangenen/per10.000-inwoners die : Griekenland vooral, Roemenië die, Spanje, Luxemburg, Malta, Bulgarije, Hongarije, de hoogste score 264 % in Litouwen zijn.

Niet alleen in vele lidstaten is de aangewezen sanctie opsluiting maar ook tijdens opsluiting is er weinig hoop van verminderingen van hun sanctie voor gevangenen.

II.  De zeer vaak slechte staten van opsluiting die de mislukking van het systeem van opsluiting impliceert

Het overladen van gevangenissen beïnvloedt natuurlijk de implementatie van rechten van de mens. De gevangenen zouden slechts aan ontbering van hun vrijheid moeten lijden en niet meer. Het is verre van het zijn het geval en de vaak fundamentele rechten worden beïnvloed. Overweeg hun diverse fundamentele rechten, d.w.z. het recht op waardigheid, op gezinsleven, op vrijheid van meningsuiting en op burgerschap.

1. De implementatie van fundamentele rechten van gevangenen

A)   HET RECHT OP WAARDIGHEID

De gevangene zou niet met betrekking tot zijn waardigheid moeten lijden omdat hij een gevangene is. De Raad van Europa heeft een bepaald aantal regels die moeten worden nageleefd vastgelegd en die regelmatig omhoog – gedateerd zijn. Zonder allemaal te onderzoeken vermelden het belangrijkst zoals :

– het recht op een individuele cel. Dit moet ver het geval zijn wanneer wij het overladen van gevangenissen in de meeste landen overwegen. Een uitvloeisel van deze situatie is de verhoging van geweld zowel onder gevangenen als tussen gevangenen en wachten.

– een minimumgebied voor elke gevangene -9m2 per persoon evenals voldoende ventilatie, het verwarmen, hygiëne (faciliteiten zoals de mogelijkheid om regelmatige douches en afzonderlijke toiletten te nemen. De fouilleringen, vooral wanneer zij systematisch zijn, worden ook als beschouwd om met de waardigheid van de persoon strijdig. Noch zou de gevangene aan willekeurige besluiten van het beleid : onderworpen moeten zijn wanneer he/she aan een disciplinaire sanctie wordt veroordeeld zou de gevangene de kans moeten hebben om tegen het een beroep te doen.

B)   HET RECHT FAMILIE EN VRIENDENVERHOUDINGEN TE HOUDEN

Houden van deze verbindingen is later zeer belangrijk voor de gevangene vooral gezien zijn/haar wederinvoering in het normale leven. Daarom zou het mogelijk moeten zijn om of door bezoeken of telefoongesprekken in contact te blijven.

Men moet zeggen dat de ontbering van alle affectieve en seksuele relaties in het geval van lange zinnen met menselijke waardigheid strijdig kan lijken.

In het algemeen zou de gevangene de mogelijkheid moeten hebben om in contact met de buitenwereld (TV aan een redelijke huurprijs, mogelijkheid om gevangenisbezoekers or/and een vertegenwoordiger van de godsdienst van zijn/haar keus te zien) te blijven.

C)   HET RECHT OP GEZONDHEIDSTOEGANG

Het is niet omdat een persoon wordt gevangengenomen dat zijn /her-gezondheid zou moeten worden veronachtzaamd. Op dit gebied heeft de Staat een positieve verantwoordelijkheid naar de gevangene omdat wij niet zouden moeten vergeten dat de gevangenis een openbare dienst is.

De recente arresten door het Rechten van de menshof van justitie tonen dit vereiste aan. Laat me u sommige voorbeelden geven waar de Lidstaten onlangs zijn veroordeeld :

– voor zo vlug mogelijk het leiden van geen ernstig zieke gevangene aan het ziekenhuis

– voor het weggaan alleen en zonder voortdurend toezicht een gevangene wordt gekend om zeer geestelijk te zijn – gestoord en in verder gevaar om zelfmoord (80 zelfmoorden per jaar in Frankrijk dat) te begaan

– het gebruik van elektroimpulswapens in gevangenissen om orde uit te voeren.

Wij moeten niet de problemen van extreme ziekte en oude dag in gevangenissen ook vergeten.

D)   HET RECHT OM VAN ONDERWIJS TE WERKEN EN TE PROFITEREN.

De gevangene zou de kans moeten hebben te werken en te leren. In het geval van het recht één te werken neemt in veel gevallen een gebrek aan mogelijkheden waar te werken ; de gevangenen moeten hun namen op een wachtlijst zetten. Hun vergoeding is veel onder het minimumloon zelfs wanneer één van mening is dat de gevangenen vrij van last worden gevoed en ondergebracht.

Het zelfde is in de behoefte op onderwijs, zulk een essentiële gebied van toepassing als één overweegt dat de meeste gevangenen ongeletterd zijn en als wij het belang realiseren om een vakbekwaamheid voor hun wederinvoering en algemene cultuur voor de kwaliteit van hun toekomstig leven te verwerven. In de huidige situatie van het overladen zijn er geen voldoende middelen in termen van bibliotheken, het onderwijsprogramma’s zonder het spreken van de absolute onmogelijkheid om in overladen cellen te bestuderen.

E)   HET RECHT OP COLLECTIEVE UITDRUKKING.

Één van de redenen voor geweld in gevangenissen is het ontbreken van de kans te spreken. In principe wordt het verlenen van het recht op collectieve uitdrukking aan gevangenen gevreesd door het gevangenisbeleid dat wordt geconcentreerd op veiligheid. Dit is zeer belangrijk. Niettemin erkent regel 50 van de Europese berouwvolle regels het recht voor gevangenen collectief over kwesties van gemeenschappelijk belang te debatteren. Deze mogelijkheid is erkend ook door de recente Franse berouwvolle wet. In 1983 introduceerde een vroegere Franse Minister voor Rechtvaardigheid Robert Badinter het recht voor gevangenen culturele en sportverenigingen tot stand te brengen.

In verscheidene landen (België, Denemarken, Finland, Nederland en Zweden) dergelijke mogelijkheden van collectieve uitdrukking verbeteren het klimaat binnen gevangenissen en helpen gevangenen om verder dan een context van constante hulp, passiviteit en wordt behandeld als kinderen te gaan.

2 kwetsbare groepen

Sommige kwetsbare groepen vereisen bijzondere aandacht wanneer gevangengenomen.

A)   VROUWEN

Zelfs als de vrouwen over het algemeen neen meer dan 5 % van de gevangenisbevolking vertegenwoordigen, deze procentuele stijgingen in sommige landen (Cyprus 410 % ; het UK 178 %).

Het is duidelijk dat de vrouwen specifieke maatregelen vereisen vooral wanneer zij zwanger zijn. Dan hebben zij een prenatale en post geboortefollow-up, de verwezenlijking van nodig speciale eenhedenmoeders/kinderen binnen gevangenissen. Men moet ook ervoor zorgen dat de vrouwen niet aan onderscheid op het gebied van het werk of toegang tot beroepsopleiding kennend het gezicht van moeilijkhedenvrouwen wanneer het verlaten van gevangenis lijden (monoparental families).

B)   KINDEREN

In Frankrijk moet de recente evolutie de leeftijd van volledige verantwoordelijkheid verminderen om de gevolgen van een vermeende dangerosite namens jonge minderjarigen te beantwoorden. In tegendeel landen zoals Duitsland en Spanje er een debat op het ogenblik over de kans is om de drempel van meerderheid van 18 jaar oud aan 21 te hijsen.

Aan lager teveel is de drempel van strafmeerderheid strijdig met het principe van specialiteit van de rechtvaardigheid voor minderjarigen.

C)   MIGRANTEN

Zoals ik reeds heb vermeld worden de illegale migranten te vaak gearresteerd en in behoudkampen, d.w.z. soort gevangenissen dicht bij luchthavens gehouden waar zij niet vaak van de minimum wettelijke waarborgen profiteren. Onrechtvaardig ook zijn de voorwaarden van het leven in deze kampen voor personen die geen overtreding bij allen behalve om vreemdelingen zonder administratieve documenten hebben begaan te zijn.

D)   ZIEKE EN OUDE PERSONEN

Er hoge % oude personen in gevangenissen zij op gewezen (meer dan 60 :  2100 in Italië ; 1700 in Duitsland ; en meer dan 70 2600 in Frankrijk zonder het spreken van gevangenen van meer dan 80

Geestelijk – de zieke personen zouden vooral moeten in de ziekenhuizen worden behandeld en niet naar gevangenissen worden gestuurd.

3 de mislukking van het strafsysteem

Aangezien het is, d.w.z. een regime hoofdzakelijk op opsluiting wordt gebaseerd, ontbreekt het strafsysteem op het werk in de EU hoofdzakelijk omdat het geen recidive die verhindert. Somebody van vrijheid zou beroven niet tot de ontbering van waardigheid moeten leiden en voor de gevangene hopen. En ik zou dat ondanks de vaak efficiënte pogingen van het beleid zeggen om de situatie in veel gevallen te verbeteren.

III. „Raison d’être“ of betekenis van strafsanctie en de alternatieven voor opsluiting

Men kan vier strafmodellen onderscheiden :

• het vergeldende die systeem hoofdzakelijk op wraak wordt gebaseerd door de Staat en de verwijdering van de misdadiger wordt uitgeoefend
• het utilitaire die systeem op verantwoordelijkheid van de schuldige persoon en de neutralisatie wordt gebaseerd (opsluiting)
• het rehabilitatiemodel hoofdzakelijk bij het individu, zijn/haar verantwoordelijkheid en de wederinvoering wordt gebaseerd die
• tot slot het restaurative die model op de collectieve dialoog tussen veroordeeld en het slachtoffer gezien het herbouwen van de sociale harmonie wordt gebaseerd.

Deze drie laatste modellen zijn in feite complementair terwijl de eerste archaïsch is geworden.

De belangrijkste tendens aan dag moet opsluiting beperken en, wanneer mogelijk, alternatieven substitueren. Wij zullen de diverse alternatieven overeenstemmend hun plaats vóór, tijdens en na de zin overwegen.

1. De alternatieven voor opsluiting

A)   TIJDENS DE PRE SENTENCIAL FASE.

– Strafbemiddeling (d.w.z. de overeenkomst tussen de schuldige persoon en het slachtoffer). Gekend in de V.S. sinds 1970, werd de strafbemiddeling in de EU in de jaren ’90 van kracht. Dit alternatief voor opsluiting bestaat uit de bijeenkomende schuldige persoon en het slachtoffer om een akkoord (in Frankrijk wordt dit alternatief voor zin gebruikt hoofdzakelijk in het geval van echtelijk geweld of geen vertegenwoordiging van kind) te bereiken. Verre van het zijn gemakkelijke strafbemiddeling kan voor de beklaagde van de inbreuk voor het slachtoffer zeer hard maar bevredigend zijn dat vaak meer wil kennen. In België   de strafbemiddeling kan bij alle fasen van de procedure worden toegepast op voorwaarde dat de partijen en de ambtenaar van de Openbaar Ministerie en met behulp van facilitator akkoord gaan.

– Gerechtelijke controle als alternatief voor preventieve opsluiting. Het besluit door een rechters gerechtelijke controle bestaat in plaats van het sturen van een persoon naar gevangenis uit het dwingen van hem/haar aan een bepaald aantal beperkingen zoals bijvoorbeeld het plaatsen onder huis die van arrestatie, een elektronische markering dragen, die of na socio-educatieve maatregelen om de verplichting van de inbreuk te verhinderen in bewaring geven. Het is een medelijden dat de gerechtelijke controle niet meer voor het in de meeste gevallen verhindert opsluiting en zijn bedroevende gevolgen wordt gebruikt. Er zij op gewezen dat in Frankrijk bijvoorbeeld de gemiddelde kosten van gerechtelijke controle 1800 Euro zijn terwijl in gevangenis het 20.000 Euro kan bereiken.

B)   TIJDENS DE SENTENCIAL FASE

De alternatieven voor opsluiting tijdens deze die fase betreft mensen 10 jaar opsluitings bij het maximum worden veroordeeld. Maar die deze alternatieven zijn aan dag, minstens in Frankrijk, niet zo wegens het directe verschijningsproces in kracht sinds 90 wordt gebruikt het gevoel van ondoelmatigheid van rechtvaardigheid te bestrijden. Het resultaat is dat zulk een proces door zijn eigen aard de kansen beperkt om alternatieven (gebrek aan tijd voor de rechter en de advocaten) te zoeken.

Onder deze alternatieven vermelden :

– de opgeschorte zin (de schuldige persoon wordt bijvoorbeeld verplicht om regelmatige sommatie te beantwoorden door de rechter, om medische behandeling of een beroepsopleidingscursus te volgen). In Frankrijk in het geval van recidive voor de derde keer is het niet meer mogelijk om van een opgeschorte zin te profiteren.

– Uitstel van de zin. In dit geval wordt de persoon veroordeeld de implementatie van de zin wordt uitgesteld op voorwaarde dat de schuldige die persoon bewijst natuurlijk dat het kwaad aan het slachtoffer wordt veroorzaakt is hersteld, dat he/she opnieuw op wordt genomen. Bijvoorbeeld als de schuldpersoon een drugverslaafde is die akkoord is gegaan met behandeling of als een auto heeft gestolen dat hij het slachtoffer heeft terugbetaald. Nochtans vereist zulk een procedure twee oordelen die een reden kunnen zijn om niet zeer zijn van toepassing geweest.

– Het werk in het gemeenschappelijke belang. In plaats van wordt veroordeeld aan opsluiting kan de auteur van de inbreuk aan een bepaald aantal uren, weken, maanden worden veroordeeld ten voordele van een overheidsdienst of een liefdadigheidsinstelling te voorzien het welwillend werk. Als de termijnen van zulk een zin niet worden respecteerd zal de schuldige persoon natuurlijk veroordeeld worden aan een welomlijnde termijn van opsluiting (2000 TIG in Frankrijk) ;

– Een financiële die sanctie (van 20 % wordt verminderd als de schuldige persoon binnen een maand) betaalt of financiële die sancties in dagen die (360 maximum) worden berekend de middelen en responabilities van de gedaagde overwegen.

– Andere alternatieven bestaan. Bijvoorbeeld volgens een Franse wet van 2004 het verbod om sommige personen of welomlijnde plaatsen zoals casino’s, de inbeslagneming van het rijbewijs of de mobiele telefoon te bezoeken. Maar vereisen deze alternatieven in het algemeen extra middelen (financiën en personeel om hun implementatie te controleren).

C)   POST SENTENCIAL ALTERNATIEVEN.

Zelfs tijdens opsluiting is het nog mogelijk om de zin te wijzigen bijvoorbeeld :

– kunnen drie dagen vrij aan de gevangene tegen de beleidsdagen om familieredenen worden verleend of wanneer hij de helft van zijn zin in gevangenis of in het geval hij heeft verwezenlijkt of zij wordt veroordeeld aan minder dan vijf jaar opsluitings.

– Hij kan ook de toestemming worden verleend om of voor beroepsopleiding buiten de gevangenis te werken. Dit alternatief voor opsluiting wordt vooral aangepast voor gevangenen zodat zij in de maatschappij kunnen worden opnieuw opgenomen. Minder dan 2 % gevangenen in het voordeel van Frankrijk van dit alternatief dat natuurlijk personeel vereist, huisvestend schuilplaatsen enz. Dit is een medelijden voor, naast zeer geconcentreerd het zijn bij de wederinvoering in de maatschappij, is dit alternatief goedkoop in vergelijking met de kosten om nieuwe gevangenissen (bijvoorbeeld plaatskosten van de de bouw een gevangene een gemiddelde van 100.000 Euro in Frankrijk) te bouwen.

– Semi vrijheid : Dit alternatief bestaat uit de gevangene die terug aan de gevangenis bij nacht of tijdens weekeinden komen. Dit alternatief in Frankrijk is slechts op gevangenen van toepassing die slechts één meer jaar verlaten van hun zin hebben. Dit systeem is zeer nuttig in het toestaan van een progressieve terugkeer aan het normale leven. Nochtans het voordeel van dit alternatief afhankelijk van mogelijkheden is om een baan en een huisvestingsschuilplaats te vinden ; bijgevolg is het slechts op 3 % van het totale aantal gevangenen in Frankrijk van toepassing.

– Elektronische supervisie : Het is aan de rechter verantwoordelijk voor implementatie van sancties over het tijdschema te beslissen dat door de gevangene worden moet respecteerd die van de elektronische markering profiteren. Van 300 in 2000 het aantal personen die van elektronische bereikte 3000 in 2005 profiteren. Maar slechts kunnen de gevangenen die minder dan één te beëindigen jaaropsluiting hebben een elektronische markering ontvangen. Naast de waarde van dit alternatief hangt zeer van de follow-up af. Bijvoorbeeld zou er een goed gecontroleerd programma van acties moeten zijn als de spanningen moeten worden vermeden.

Conclusie

Om te besluiten laat me u eraan herinneren dat.

• De opsluiting is het middel van „straf“ niet alleen als strafsanctie maar ook als valse oplossing aan problemen van migratie wordt gekozen, geestelijk gezondheidsproblemen in onze sociale context van bovenmatige vrees voor gevaar, van gevoel van onzekerheid, van vrees voor om het even welk risico dat. Wij hebben zien hoe de opsluiting vaak een verkeerd antwoord is. De opsluiting is pathogeen (d.w.z. een bron van andere problemen), duur, inefficiënt in termen van bestrijding van recidive. De overheden en de media moeten een groot aandeel van verantwoordelijkheid in deze situatie dragen. In plaats daarvan zouden onze maatschappijen alternatieven aan opsluiting moeten ontwikkelen. De opsluiting zou de uitzondering, een systeem moeten worden opgevat voor zeer ernstige inbreuken en zeer gevaarlijke schuldige personen.
• Wanneer de uitgevoerde opsluiting de menselijke waardigheid om de redenen absoluut zou moeten respecteren die ik reeds heb vermeld. De opsluiting zou moeten zijn slechts is de ontbering van vrijheid en niet de ontbering van hoop. Daarom zou men de fundamentele rol van controleautoriteiten zoals de Raad van Europacommissie voor preventie van marteling (CPT) en in nationale Lidstaten, de diverse commissies en de controlemechanismen van plaatsen van opsluiting (na vooral de goedkeuring van het de V.N.-Protocol aan de Overeenkomst tegen marteling) moeten beklemtonen. Deze „controleautoriteiten controleren en monitorvoorwaarden van opsluiting. Men moet de positieve gevolgen ook vermelden die de Europese integratie op het gebied van rechtvaardigheid zou kunnen hebben. Bijvoorbeeld heeft de Commissie onlangs een „groen boek“ op de toepassing van de EU-de strafrechtwetgeving (Europees arrestatiebevel, overdracht van gevangenen enz.) op het gebied van opsluiting voorgelegd (het is bijvoorbeeld niet mogelijk om deze instrumenten in een context van de zeer verschillende periodes van de duur preopsluiting van land tot land uit te voeren). Een bepaalde graad van harmonisatie van strafrechtelijke procedure is noodzakelijk eet deze stageof gerechtelijke integratie. Bijgevolg moet de EU uitwisseling van goede praktijk (hoofdzakelijk van Noordzeelanden Noorwegen of Zweden) ook aanmoedigen.

Ik zal ook de toekomst van versterkende die rechtvaardigheid vermelden reeds wijd aan reconciliatemensen wordt gebruikt na een volkerenmoord en die als nuttige aanvulling zou kunnen worden toegepast om individuele gevallen van conflicten op te lossen. De versterkende rechtvaardigheid is een proces waardoor de partijen met op het spel in een specifieke inbreuk collectief oplossen hoe te om de nasleep van de inbreuk en zijn implicaties voor de toekomst te behandelen.

• Tot slot is dit onderwerp niet buitenlands aan de vraag   van cultuur, in tegendeel. Men kan inderdaad de graad van eerbied voor waarden en beschaving van een land waarderen die de staat van zijn gevangenissen bekijken. Deze voorwaarden kunnen een partij over het zeggen. Onze democratieën moeten zich tegen tendensen zoals „slachtoffering“, bovenmatige legalisme en verwijzing vooral naar strafwet verzetten tegen. Wij zouden niet de gevolgen van de duur van de zin op de gevangene moeten vergeten. In feite zou de gevangene niet passief moeten blijven indien mogelijk een acteur van zijn zin zou moeten worden. Straffen moet hoofdzakelijk opleiden. Hoe te doen zodat schuldig een acteur van zijn sanctie wordt. Na 15 jaar van opsluiting hoe is de persoon en in dit stadium wat is de betekenis van de zin ?

Maar er is het slachtoffer van de misdaad. Is het gerechtvaardigd ook om een „wettelijke vergetelheid“ aan het slachtoffer op te leggen ?

Ik zal deze ethische onzekerheden delend slechts één zekerheid met de filosoof Foucauld in zijn beroemd boek „Surveiller, punir“, besluiten : de „opsluiting zou niet de troep – debarras – aan rechtvaardigheid“ moeten herinneren.